Auteur: Meriam

Het was toch interessanter dan ik had gedacht! Met name de stilistische vorm (Weston en Westhworth)spreekt me aan.
Opdracht serie Home: mijn keuze zijn de volgende foto’s
1. Geblindeerde ramen en capuchon op: afgesloten en focus op de studie
2. Tafel met hapjes, drankjes, ws. haar verjaardagsfeestje, maar zo te zien nauwelijks gasten: heeft niemand interesse, is er geen aansluiting?
3. Masker, half erop gesmeerd, ‘lege’ ogen: me mooi maken maar waarom zou ik het doen, wie ziet mij!
4. Twee personen op de bank, naar elkaar toe gericht: er is contact
5. Verdriet, haren los, opgeplakte wimpers: er is wat gebeurt, waar/wie ben ik?
6. Alles ingepakt, haren keurig gevlochten, verzorgde kleding: er is een keuze gemaakt, ze vertrekt.
7. De wimpers afgelegd: ik hoef me niet meer anders voor te doen dan ik ben.

Het soort stilleven (nog best lastig, ben benieuwd naar mening van anderen):
De nrs 1, 4, 7 duid ik als verwijzend
De nrs 2, 3, 5, 6 duid ik als documentair

Betekenis van het laatste drieluik van de serie én het toevoegt aan de portretten:
Hun dochter slaat een andere weg in, ze heeft gekozen, doet al wat meer wat ze zelf wil. De moeder legt zich erbij nee, de vader kijkt verdrietig naar de toekomst. Door de uitingsvorm van de ouders kon ik de laatste foto van de dochter anders interpreteren: ze zit daar alsof ze zich afvraagt of het wel de juiste keuze is geweest: ze kijkt niet bepaald blij of vol elan.

Ik heb met belangstelling de verschillende aangereikte fotografen bekeken en de stijlen ontdekt – nooit zo bij stil gestaan! Ik pas waarschijnlijk het meest bij Awoiska van der Molen (prachtige voornaam trouwens).
Ik ben geen landschapsfotografe, maar als ik me ergens bij thuis zou voelen zou dat Rudie Kleingeld zijn: zwart wit, de uitgestrektheid, de schoonheid van de natuur; het pure naakte. En bij Saskia Boelsems met name die foto’s waarin ze scherp en wazig combineert; het esthetische aspect vind ik mooi, het sfeertje, de zachtheid.

Nu verder met 5.3….het stilleven, ben benieuwd want het is niet direct mijn ding.

Mijn idee is om een serie te maken over de harp als muziekinstrument met daarin als hoofdpersoon harpiste X
Ikzelf heb na tientallen jaren piano een aantal jaren geleden gekozen voor de harp waar ik veel meer mee verbonden bleek te zijn. Het brengt me dichter bij mezelf. Muziek is de tegenhanger in alle druk die we ervaren, in loskomen van je denkmodus, in de vorm voorbij het digitijdperk. Het raakt aan je gevoel, aan verbondenheid en vrijheid, het is oordeelvrij.
Wat ik in beeld kan brengen is bijvoorbeeld de harpstudio, muziekboeken, mijn harpdocente, de lessen aan mij en anderen, de ondersteuning bij zieken, bij meditatiesessies, en ook waar zij met haar harp deel uitmaakt van de harmonie, de muziekband en andere optredens (soms in bijpassende kledij). Misschien kan ik ook nog iemand vinden die kundig is in het repareren en/of vervaardigen van een harp.
Ik laat het aan wat zich aandient over.
Ik kan door de keuze voor de muziek mijn hart volgen, mensen in hun beleving én materie in beeld brengen. Ik stel me voor dat ik hier 3 maanden voor uittrek.

De liefde, de natuur, een geleerde, een innerlijke reis en het boeddhisme….wat heb ik ze leren kennen en wat heeft het me gevormd; stuk voor stuk X…… !!

Opdracht A: Beeldstijl Dougie Wallace
WAT: Hij laat jonge mensen zien die zich vrolijk, vrij, los, ongegeneerd open en bloot tussen de overige grijze groep mensen beweegt, die daar overigens niet van opkijkt.
HOE: Kenmerken zijn de verschillen in kleding: kleurrijke rozerode ‘verkleedkleren’ tegenover standaard grijszwart, billen/borsten/geslacht bloot, vette patat, foto’s frontaal en van dichtbij genomen.

Opdracht B: Fotowerk Anastasia Rudenko
Pffff….wel pittig en verdrietig.
Mijn sleutelfoto’s zijn 2-5-7
Overwegingen bij 2: houding en wijze van aanraken;
bij 5: geweld bij kind zonder ingrijpen van de 2^e volwassene;
bij 7: een oudere volwassene verstopt zich
Drie kenmerken van de beeldstijl van deze serie: korrelig zwart-wit in armzalige thuissituaties

Te leuk om zelf wat in elkaar te fröbelen met wit papier.

#3.3 Meriam Mijn asociatieve serie

Ik besef door je uitleg dat ik geen type ben voor de typologie: ik moet me dan systematisch teveel aan eenzelfde uitgangspunt houden en dat past niet bij me. Een dwarsdoorsnede is dus niks voor mij, maar associëren past me beter. De serie die je hier ziet heb ik samengesteld uit mijn archief, maar ik ga hierna zeker aan de slag om vanuit een beeld, gevoel of gedachte meer associatieve series te maken. Is leuk en boeiend hoe het een uit het ander gaat voortvloeien.
De foto’s heb ik gekozen omdat we in een lastige samenleving leven waarin afstand groeiende is. In gedachten voeg ik er een omarming als afsluiting en hoop aan toe.

Ik besef door je uitleg dat ik geen type ben voor de typologie: ik moet me dan systematisch teveel aan eenzelfde uitgangspunt houden en dat past niet bij me. Een dwarsdoorsnede is dus niks voor mij, maar associëren past me beter.
Ik heb dit tweeluik samengesteld uit mijn archief, maar ik ga zeker in de toekomst veel meer doen met associëren – het lijkt me boeiend iets dergelijks bewuster te maken.
Mijn associatie van foto 1 naar foto 2: hoe dichter na bij je iets meemaakt, des te meer de emotie zichtbaar is. Hoe verder weg des te afstandelijker/gevoellozer het wordt.