CURSUS DOCUMENTAIRE FOTOGRAFIE behorend bij het E-BOEK samen verhalen vertellen
Een aantal deelnemers aan The Climate Miles tegengekomen. Voor opdracht 1.2 2 foto’s gemaakt:
Heb ik het goed ingeschat? Ik beoog met foto 1 de situatie te geven “zoals hij is” en met foto 2 meer een betekenis mee te geven. De deelnemers hebben het er voor over om zich in te spannen voor het klimaat.
Ben benieuwd of het op deze manier overkomt.
Alle drie de foto’s voldoen voor mijn gevoel aan alle vier de criteria. Wat mijn persoonlijke relatie betreft: ik werk als vrijwillige buddy voor asielzoekers en ben in mijn eigen buurt betrokken bij projecten die een saamhorigheidsgevoel kweken.
van boven naar beneden op de klok van Lemagny 2, 3 en 4 uur
Objectief vs. Subjectief op de parkeerplaats (parkeerplaats vs de ruimte die zo’n parkeerplaats inneemt (en de wanhoop om daar in ook je auto weer te vinden)
Het verhaal:
In Cuba worden de mensen als vee vervoerd in open vrachtwagens.
In de achtergrond staat een nieuwe bus.
De binding:
Ik heb 2 jaar lang in een acht persoons busje kinderen naar school gebracht.
Zij moesten een zitplaats hebben en een veiligheidsgordel om.
En het gaat over mensen.
Foto-01
Het verhaal:
Mijn moeder zei altijd
“man en vrouw zijn één, alleen als ze ruzie hebben zijn het er twee”
Mijn ouders hadden nooit ruzie daarom heb ik ze op deze manier gefotografeerd.
(Canon EF analoog + Cokin filter)
Ik heb er een band mee.
En het gaat over mensen.
Links pa rechts ma.
Deze foto vertelt mij een verhaal over de relatie tussen twee mensen die geconfronteerd worden met een ongewone situatie, de vervreemde aanwezigheid van deze enorme blote beelden in een leeg landschap.
Vrijwel alle kinderen luisteren op hun manier aandachtig naar hun klasgenootje. Deze foto behoort bij mijn thema “museumbezoekers”.
Voor mij spreekt de uitdrukking van de man boekdelen. Uit het thema “humor”.
Cel 601 is een van de overgebleven dodencellen, uit de tweede wereldoorlog, in het ‘Oranjehotel’ in Scheveningen. Tot voor kort waren deze cellen niet algemeen toegankelijk. In een vroege ochtend had ik de gelegenheid om het verhaal van deze cel vast te leggen. In een beangstigende kleine ruimte staan slechts een beperkt aantal voorwerpen maar de muren staan vol met inscripties. Stille getuigen van angst, verlangen, geloof, humor, hoop, liefde en vaderlandsliefde. Geschreven in de laatste nacht voor de laatste gang door de groene deur van ‘Het Poortje’. In de vrachtauto naar de Waalsdorpervlakte, om aldaar geëxecuteerd te worden.
Ik heb van de afgelopen vijf jaar een aantal foto’s geselecteerd in in de klok van Lemagny te plaatsen. Dit was een onthullende oefening voor me. De eerste vaststelling is dat ik nog veel meer vormstudies maak dan ik eigenlijk al dacht, terwijl ik me juist wil toeleggen op documentaire fotografie met een boodschap. Verder ben ik al jaren in staat intensief te fotograferen zonder dat er ook maar een enkel mens op de foto komt. Dat zou ook wel anders kunnen. Ik begrijp in the formulering van de opdracht het woord ‘lijn’ niet als het gaat over boodschap-objectief-vorm. Er is toch geen sprake van een gewenste ontwikkeling; de plaats van de foto in de klok zegt toch weinig over de kwaliteit?
Wij zien in de eerste foto een molen en een huis dat de molenaarswoning bleek te zijn. Het lijkt bijna een ansichtkaart zoals je die vroeger wel zag. Wij wanen ons op het platteland en er zijn wel wat typisch Hollandse elementen te zien. Zo laten we Nederland graag aan de tourist zien. De tweede foto vertelt een heel ander verhaal over dezelfde molen. Door letterlijk en figuurlijk een ander standpunt in te nemen zien we dat de molen helemaal niet zo idyllisch gelegen is en dat er planologisch wel wat foutjes gemaakt zijn. De flat en de hoge bomen zorgen er voor dat de molen eigenlijk niet meer kan functioneren. De foto zelf is ook wat grauwer uitgevoerd.
