Drie fotografen met een beeldverhaal
Voordat ik verder ga: een gedachtespinsel: is het niet zo dat in iedere documentaire/ ieder beeldverhaal “ik” verscholen zit? In iedere documentairefoto of serie die een fotograaf maakt neemt hij/zij toch (vaak onbewust) zichzelf mee?
Eddy van Wessel legt het verhaal vast van het overgebleven deel van ISIS. Hij vertelt een verhaal over een gebeurtenis in de wereld (3 uur) waarbij hij gebruik maakt van zwart/wit fotografie (6 uur). Er zit een boodschap in (12 uur) gebaseerd op zijn bedoeling met de serie (9 uur? Ik?)
Marijn Fidder laat beelden zien van kinderen met kanker waarbij ze de boodschap (12 uur) door wil geven van de veerkracht en de moed van deze patiëntjes. Er blijkt een verwevenheid te zijn met eigen niet verwerkte ervaring (9 uur, ik)
Merel Schoneveld legt met haar documentaire over het uit de hand gelopen vreugdevuur in Scheveningen een op feiten berustend verhaal vast (3 uur) dat later van historische waarde blijkt te zijn. Zou ze hiermee ook een waarschuwing af willen geven: dit nooit meer? {12 uur)
In reactie op je gedachtenspinsel…denk dat er altijd iets van de fotograaf terug te zien is in foto’s, de ene keer waarschijnlijk sterker dan de andere keer. De persoonlijkheid en eventueel ervaringen van de fotograaf zullen zeker meespelen in benadering en uitvoering van het onderwerp of verhaal.
Dank voor je reactie, Paula! Het valt mij altijd op dat, als verschillende fotografen tegelijk een “beeldverhaal” maken van hetzelfde onderwerp, je heel verschillende resultaten ziet; vandaar mijn idee dat je altijd enigszins jezelf erin legt.