Categorie: # 2.2

Eddy van Wessel: een vooraf bepaalde opzet, de fotograaf had een missie, nl. de wereld laten zien wat er gebeurde op dat moment. De realiteit van de omstandigheden en mensen daar ter plekke. Een serie van journalistieke waarde en misschien nog wel meer van historische waarde.

Marijn Fidder: Een integere serie met beelden die een grote betrokkenheid verraden. De titel goed gekozen vanuit het perspectief van jonge kinderen om het e.e.a begrijpelijk te maken. Naast de foto’s van ernstig ziek zijn en zware behandelingen laat ze ook beelden zien van de belevingswereld van de jonge kinderen naast hun ziek zijn.

Merel Schoneveld: Het begint met beelden waar iedereen nog in afwachting is van het vreugdevuur als er nog niets aan de hand is. Vervolgens de ontzetting over wat er gebeurt en de boel volledig uit de hand loopt. Goed om te zien dat de serie de volgende ochtend wordt afgerond met de overblijfselen en de kater van een totale ontgoocheling van het feest wat het had moeten zijn. Rest mij de vraag of de fotografe daar ook de volgende ochtend opnieuw zou zijn gaan fotograferen als de situatie niet zo desastreus uit de hand gelopen zou zijn. Het maakt de serie in dit geval wel compleet.

Drie fotografen met een beeldverhaal

Voordat ik verder ga: een gedachtespinsel: is het niet zo dat in iedere documentaire/ ieder beeldverhaal “ik” verscholen zit? In iedere documentairefoto of serie die een fotograaf maakt neemt hij/zij toch (vaak onbewust) zichzelf mee?

Eddy van Wessel legt het verhaal vast van het overgebleven deel van ISIS. Hij vertelt een verhaal over een gebeurtenis in de wereld (3 uur) waarbij hij gebruik maakt van zwart/wit fotografie (6 uur). Er zit een boodschap in (12 uur) gebaseerd op zijn bedoeling met de serie (9 uur? Ik?)

Marijn Fidder laat beelden zien van kinderen met kanker waarbij ze de boodschap (12 uur) door wil geven van de veerkracht en de moed van deze patiëntjes. Er blijkt een verwevenheid te zijn met eigen niet verwerkte ervaring (9 uur, ik)

Merel Schoneveld legt met haar documentaire over het uit de hand gelopen vreugdevuur in Scheveningen een op feiten berustend verhaal vast (3 uur) dat later van historische waarde blijkt te zijn. Zou ze hiermee ook een waarschuwing af willen geven: dit nooit meer? {12 uur)

De foto’s van Eddy van Wessel zijn volgens mij gemaakt met de intentie om de wereld te laten zien van de IS-families die op de vlucht zijn. Dat betekent dat ze primair als invalshoek hebben Boodschap en De Wereld. Maar ik kan er niet om heen dat de vorm hier ook een belangrijke rol speelt, omdat Eddy voor zwart/wit beelden heeft gekozen. Weliswaar met het doel om de boodschap indringender te laten overkomen. De gedrevenheid om deze beelden vast te leggen komt uiteraard vanuit het IK.

De beelden van Marijn Fidder hebben als invalshoek om een boodschap over te brengen over het leed dat kanker mensen toebrengt. Maar omdat ze zich realiseert dat ze de dood van een klasgenote niet heeft verwerkt, blijkt dat toch vooral de IK invalshoek te zijn.

De reportage van Merel Schoneveld zit volgens mij vooral in de hoek van De Wereld. Laten zien waartoe mensen in staat zijn en wat dat met zich meebrengt voor anderen.

Eindelijk die kleine video over wat ik zie en wat me raakt. Ik ben benieuwd wat dit zegt over mij. Wel een oefening om wat vaker te doen.

Marijn Fidder

We zien 12 foto’s van verschillende kinderen in verschillende fasen van hun ziekte. Er zit een documentair stilleven tussen van de teddybeer. Er is niet een specifieke volgorde aan te wijzen in de serie. We zien veel pijn er verdriet in de foto’s terugkomen met spaarzame momenten van lichte vreugde. Naar mijn mening is er in de serie sprake van een persoonlijke mening van de fotograaf; de werkelijkheid is hard genoeg zoals hij is maar er worden bewust weinig momenten getoond van opluchting of vreugde. We zien documentaire portretten waarin de context in termen van andere mensen een voorwerpen een belangrijke verhalende rol spelen. Qua techniek is gekozen voor kleur, scherpte en sterke, soms centrale compositie; geen arty trucjes die zijn toegepast.

Eddy van Wessel

De serie van 12 gaat over vluchtende mensen. Op elke foto staan wel gewonden, krukken of een rolstoel. Er komen veel kinderen in de serie voor. Steeds zijn ze op de vlucht of rusten uit, of worden in auto’s geladen. Er is niet sprake van een dwingende volgorde. Technisch is de serie uitgevoerd in zwart-wit. Op een foto zien we korrel omdat dat in de nacht onvermijdbaar was. De overige foto’s zijn bijna volgens het zonesysteem ontwikkeld. De formaten van de foto’s zijn afwijkend. We zien 2:3.5 en 2:4.6 (extreme landschap); het onderwerp leidt het formaat en de uitsnede maar er is gekozen voor slechts twee formaten die overigens afwijken van hoe fabrikanten hun camera’s bouwen. Klinkt hier een mening door: ik denk van wel. De nadruk op de kinderen spreekt boekdelen. Hier wordt de onschuld bedreigd en dringende hulp en een oplossing is gewenst.

Merel Schoneveld

Het begint allemaal heel erg feestelijk met spelende kinderen en een toren die in aanbouw is. Het vuur wordt ontstoken. Na de eerste feestvreugde komt men tot het besef dat het niet helemaal goed gaat en er ingegrepen moet worden om de schade te beperken en de orde te handhaven. Het verhaal eindigt met verdriet, het observeren van de schade en het nablussen. Een verhaal dat niet goed afliep met een duidelijke tijdsvolgorde. De techniek weerspiegelt de chaos van de avond; scheve horizon; korrelig beeld en functionele bewegingsonscherpte. De keuze voor landschap en portret waar nodig. Ik denk dat de mening van de fotograaf is dat dit in de toekomst wel anders zal moeten en dat het zo in elk geval niet gaat.

Eddy van Wessel: wat een vlucht in oorlogsgebied teweeg brengt – vandaar 3 uur, het is een weergave van de realiteit; toch denk ik ook aan 12 uur omdat het ook een boodschap in zich draagt: wat brengt dit veel leed én zorg voor elkaar.

Marijn Fidder: ze is zeer betrokken bij het leed van met name kindjes met kanker, het verdriet, de pijn van kind en ouders, vandaar 3 uur.

Merel Schoneveld met de jaarwisseling in Scheveningen zie ik als 6 uur: zo zag het er uit.