Auteur: André Bergmans

Eindelijk die kleine video over wat ik zie en wat me raakt. Ik ben benieuwd wat dit zegt over mij. Wel een oefening om wat vaker te doen.

Marijn Fidder

We zien 12 foto’s van verschillende kinderen in verschillende fasen van hun ziekte. Er zit een documentair stilleven tussen van de teddybeer. Er is niet een specifieke volgorde aan te wijzen in de serie. We zien veel pijn er verdriet in de foto’s terugkomen met spaarzame momenten van lichte vreugde. Naar mijn mening is er in de serie sprake van een persoonlijke mening van de fotograaf; de werkelijkheid is hard genoeg zoals hij is maar er worden bewust weinig momenten getoond van opluchting of vreugde. We zien documentaire portretten waarin de context in termen van andere mensen een voorwerpen een belangrijke verhalende rol spelen. Qua techniek is gekozen voor kleur, scherpte en sterke, soms centrale compositie; geen arty trucjes die zijn toegepast.

Eddy van Wessel

De serie van 12 gaat over vluchtende mensen. Op elke foto staan wel gewonden, krukken of een rolstoel. Er komen veel kinderen in de serie voor. Steeds zijn ze op de vlucht of rusten uit, of worden in auto’s geladen. Er is niet sprake van een dwingende volgorde. Technisch is de serie uitgevoerd in zwart-wit. Op een foto zien we korrel omdat dat in de nacht onvermijdbaar was. De overige foto’s zijn bijna volgens het zonesysteem ontwikkeld. De formaten van de foto’s zijn afwijkend. We zien 2:3.5 en 2:4.6 (extreme landschap); het onderwerp leidt het formaat en de uitsnede maar er is gekozen voor slechts twee formaten die overigens afwijken van hoe fabrikanten hun camera’s bouwen. Klinkt hier een mening door: ik denk van wel. De nadruk op de kinderen spreekt boekdelen. Hier wordt de onschuld bedreigd en dringende hulp en een oplossing is gewenst.

Merel Schoneveld

Het begint allemaal heel erg feestelijk met spelende kinderen en een toren die in aanbouw is. Het vuur wordt ontstoken. Na de eerste feestvreugde komt men tot het besef dat het niet helemaal goed gaat en er ingegrepen moet worden om de schade te beperken en de orde te handhaven. Het verhaal eindigt met verdriet, het observeren van de schade en het nablussen. Een verhaal dat niet goed afliep met een duidelijke tijdsvolgorde. De techniek weerspiegelt de chaos van de avond; scheve horizon; korrelig beeld en functionele bewegingsonscherpte. De keuze voor landschap en portret waar nodig. Ik denk dat de mening van de fotograaf is dat dit in de toekomst wel anders zal moeten en dat het zo in elk geval niet gaat.

Columbaria

Toen de maatregelen rond corona van kracht werden ben ik begonnen om op kerkhoven verlaten columbaria te fotograferen en heb daarbij ook een typologische insteek gekozen. De urnen met de as zijn verdwenen en de afdekplaat is niet teruggezet. Wat resteert zijn plastic bloemetjes, potjes en allerlei andere kleine objecten. Je leert wel zoeken en kijken en je ook verbazen. Je bent pas echt overleden als er niets meer resteert dan wat anonieme prullen.

• 

• 

Deze serie heb in gemaakt in de duinen bij Castricum. Ik denk zelf dat de serie zwaar leunt op de vorm en dus sterk een vormserie is.

Cel 601 is een van de overgebleven dodencellen, uit de tweede wereldoorlog, in het ‘Oranjehotel’ in Scheveningen. Tot voor kort waren deze cellen niet algemeen toegankelijk. In een vroege ochtend had ik de gelegenheid om het verhaal van deze cel vast te leggen. In een beangstigende kleine ruimte staan slechts een beperkt aantal voorwerpen maar de muren staan vol met inscripties. Stille getuigen van angst, verlangen, geloof, humor, hoop, liefde en vaderlandsliefde. Geschreven in de laatste nacht voor de laatste gang door de groene deur van ‘Het Poortje’. In de vrachtauto naar de Waalsdorpervlakte, om aldaar geëxecuteerd te worden.

Ik heb van de afgelopen vijf jaar een aantal foto’s geselecteerd in in de klok van Lemagny te plaatsen. Dit was een onthullende oefening voor me. De eerste vaststelling is dat ik nog veel meer vormstudies maak dan ik eigenlijk al dacht, terwijl ik me juist wil toeleggen op documentaire fotografie met een boodschap. Verder ben ik al jaren in staat intensief te fotograferen zonder dat er ook maar een enkel mens op de foto komt. Dat zou ook wel anders kunnen. Ik begrijp in the formulering van de opdracht het woord ‘lijn’ niet als het gaat over boodschap-objectief-vorm. Er is toch geen sprake van een gewenste ontwikkeling; de plaats van de foto in de klok zegt toch weinig over de kwaliteit?

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wij zien in de eerste foto een molen en een huis dat de molenaarswoning bleek te zijn. Het lijkt bijna een ansichtkaart zoals je die vroeger wel zag. Wij wanen ons op het platteland en er zijn wel wat typisch Hollandse elementen te zien. Zo laten we Nederland graag aan de tourist zien. De tweede foto vertelt een heel ander verhaal over dezelfde molen. Door letterlijk en figuurlijk een ander standpunt in te nemen zien we dat de molen helemaal niet zo idyllisch gelegen is en dat er planologisch wel wat foutjes gemaakt zijn. De flat en de hoge bomen zorgen er voor dat de molen eigenlijk niet meer kan functioneren. De foto zelf is ook wat grauwer uitgevoerd.

LHBT zebra

We zien een persoon (vrouw) over een LHBT zebra lopen en we zien een paar voetstappen terug. Vertelt dat een verhaal over iemand die op zoek is naar zichzelf? Mij raakt dit persoonlijk aangezien ik best veel vrienden heb in de LHTB gemeenschap. Het gaat altijd over mensen en hun keuzes.

Protest

We zien mensen voor of tegen iets de straat op gaan. Soms is het moeilijk om je mening te uiten. Sommige mensen zijn vastberaden en standvastig, anderen verlegen.

Zusters

Een jonge vrouw die duidelijk geniet van haar vrijheid kijkt naar foto’s van haar zusters die de vrijheid misschien nog niet hebben. Het gaat over verbondenheid met anderen.