1. WAT vertelt elke serie ?
Parijs: Een verslag dat de ‘afstand’ tot het gebeuren eerst toont maar wat steeds meer dichterbij kwam tot aan schijnbaar onoplosbare emotionele puzzelstukjes toe.
Father: bewijzen over zijn gevangenschap ttv WOII, veel is vervaagd, het toont weinig of niets van wie iemand ís.
2. Relevant voor de ‘wereld’ ?
Parijs. Wees je bewust, het onvoorstelbare kan je zomaar overkomen en je leven op de kop zetten. Het leven is niet maakbaar, voorspelbaar, beheersbaar.
Father: de laatste foto met het jongetje dat wat verlegen, ogenschijnlijke kwetsbaar de wereld inkijkt, zou ik kunnen interpreteren als dat hij het verleden van zijn vader heeft aangevoeld, ook een vorm van gevangenschap.
3. In hoeverre is de serie dwingend van betekenis, is er ruimte voor eigen interpretatie ?
Parijs. Is aanvankelijk niet dwingend, maar dat verandert geleidelijk door het aantal foto’s en de opbouw daarin, tot aan geen eigen interpretatie
Father: veel interpretatie, omdat er zoveel is waarvan ik niet kan bevatten wat het betekent
4. De (fotografische) uitwerking van de serie ?
Parijs. Ik snapte het in het begin niet, bezag het analytisch, zocht naar verklaringen. En dat veranderde richting gevoel in de loop van de foto’s. Ik denk dat ik erin het begin aan voorbij zou kunnen hebben lopen ivm het analytische. Dank zij de opdracht in deze DF ben ik er in gedoken.
Father: ik krijg er geen vat op, er is zoveel leegte, maar misschien is dat wel waar het om gaat.
5. Wat vind je van de presentatie van elke van de series ?
Parijs: Willem laat niet de feitelijke beelden zien van de terroristische aanslag in Parijs van 2015, maar onze abstracte en bijna onaanraakbare gevoelens vanuit beelden op afstand naar dichter bij de persoonlijke beschouwing. En dan als laatste foto’s waarop het leven gewoon doorgaat – ogenschijnlijk.
Father: grotendeels ongrijpbaar voor mij. Heb wel iets van hoe heftig dat moet zijn geweest, maar het komt tegelijkertijd niet echt binnen.
Mee eens dat de eerste serie veel lastiger voor de kijker is dan de tweede. De eerste moet je meer invoelen; de tweede kan meer rationeel benaderd en begrepen worden. Bij de eerste serie blijf ik achter met een sinister gevoel; bij de tweede meer met een verhaal. Beide benaderingen vind ik sterk.