OPDRACHT A
De serie van Hellen van Meene
Dit is een boeiende opdracht, ook wel een uitdaging!
Ik koos voor de foto`s 2, 3, 1 en ook in deze volgorde. De foto`s vormen samen een verhaal in mijn ogen: het meisje moet naar bed maar voelt zich er niet happy bij (gespannen, ietwat angstige uitdrukking, zich beschermend met een dekentje) want als ze gaat slapen heeft ze last van nachtmerries (in foto 2 staat ze in het felle licht tegen de muur gedrukt; de sleutelfoto volgens mij. Ze kiest ervoor om de vlucht te nemen naar de huiskamer (foto3) waar ze in een stoel uiteindelijk in rustige slaap valt.
Alle foto`s stralen een jaren ’50 sfeer uit (kleurgebruik, muren, meubels, kleding)
Wat me bovendien trof waren de lichtvlakken, nogal driehoekig, die de muren en gordijnen belichten maar ook geheel of deels het meisje.
Ik zou de serie de naam “de nachtmerrie” willen noemen.
Opmerking: persoonlijk denk ik dat er allerlei combinaties van deze 10 foto`s mogelijk zijn met steeds weer een andere titel, zowel verhalend als documentair; dat maakt het voor mij een uitdaging, maar de serie die ik zelf heb gecreëerd riep bij mij de volgende emotie op: ik had met het kind te doen. Ze ziet op tegen de telkens terugkerende nachtmerrie, maar vindt voor zichzelf wèl een oplossing!
OPDRACHT B
Ik koos voor de documentaire foto’s van de fotograaf Jan van Veen, met name de reportage van Kurdistan in zijn serie Scars of war.
Door zijn manier van fotograferen (zijn standpunt en cameragebruik) brengt hij je “in” de foto; de kijker beleeft mee waardoor deze serie voor mij een sterk emotioneel karakter krijgt
Crimes are committed by people. They are not committed by abstract entities like nationalities. The victims are not abstractions, altought they are often perceived as much when their numbers accumulate by the thousands.”
Dag Sjaan, dat licht in de foto’s van Meene, ja, bijzonder. De foto’s lijken op zeepbellen door dat licht en ook door de onverzadigde kleuren. Zou dat maken dat we het ervaren als herinneringen of dromen. Die kunnen ook zomaar in niets uiteenspatten…
Ik heb nog even door de website van Jan van Veen gefladderd. Zo broos als het werk van Meene, zo krachtig is dit! Als ik ze bekijk door een spleetje van mijn ogen, valt telkens hetzelfde karakter van de compositie op, dynamisch en krachtig. Alsof je met een dikke penseel oostindische inkt in één gebogen haal dun-dik-dun over het papier gaat. En daar staat dan dat ene beeld dat geen enkele ruimte voor twijfel laat.
In al zijn werk lees ik: Jan van Veen is IN het beeld, hij IS het beeld en hij neemt mij mee in al zijn beelden; ik ben erbij!