VISUELE VERHALEN VERTELLEN

De wandeling om aandacht te vragen voor het klimaat voerde langs Kasteel “t Nijenhuis. Daar konden de actievoerders wat verpozen. Dit beeld trof mij vanwege de tegenstelling die het oproept.

1. WAT vertelt elke serie ?

Parijs: Een verslag dat de ‘afstand’ tot het gebeuren eerst toont maar wat steeds meer dichterbij kwam tot aan schijnbaar onoplosbare emotionele puzzelstukjes toe.
Father: bewijzen over zijn gevangenschap ttv WOII, veel is vervaagd, het toont weinig of niets van wie iemand ís.

2. Relevant voor de ‘wereld’ ?
Parijs. Wees je bewust, het onvoorstelbare kan je zomaar overkomen en je leven op de kop zetten. Het leven is niet maakbaar, voorspelbaar, beheersbaar.
Father: de laatste foto met het jongetje dat wat verlegen, ogenschijnlijke kwetsbaar de wereld inkijkt, zou ik kunnen interpreteren als dat hij het verleden van zijn vader heeft aangevoeld, ook een vorm van gevangenschap.

3. In hoeverre is de serie dwingend van betekenis, is er ruimte voor eigen interpretatie ?
Parijs. Is aanvankelijk niet dwingend, maar dat verandert geleidelijk door het aantal foto’s en de opbouw daarin, tot aan geen eigen interpretatie
Father: veel interpretatie, omdat er zoveel is waarvan ik niet kan bevatten wat het betekent

4. De (fotografische) uitwerking van de serie ?
Parijs. Ik snapte het in het begin niet, bezag het analytisch, zocht naar verklaringen. En dat veranderde richting gevoel in de loop van de foto’s. Ik denk dat ik erin het begin aan voorbij zou kunnen hebben lopen ivm het analytische. Dank zij de opdracht in deze DF ben ik er in gedoken.
Father: ik krijg er geen vat op, er is zoveel leegte, maar misschien is dat wel waar het om gaat.

5. Wat vind je van de presentatie van elke van de series ?
Parijs: Willem laat niet de feitelijke beelden zien van de terroristische aanslag in Parijs van 2015, maar onze abstracte en bijna onaanraakbare gevoelens vanuit beelden op afstand naar dichter bij de persoonlijke beschouwing. En dan als laatste foto’s waarop het leven gewoon doorgaat – ogenschijnlijk.
Father: grotendeels ongrijpbaar voor mij. Heb wel iets van hoe heftig dat moet zijn geweest, maar het komt tegelijkertijd niet echt binnen.

Eindelijk die kleine video over wat ik zie en wat me raakt. Ik ben benieuwd wat dit zegt over mij. Wel een oefening om wat vaker te doen.

Marijn Fidder

We zien 12 foto’s van verschillende kinderen in verschillende fasen van hun ziekte. Er zit een documentair stilleven tussen van de teddybeer. Er is niet een specifieke volgorde aan te wijzen in de serie. We zien veel pijn er verdriet in de foto’s terugkomen met spaarzame momenten van lichte vreugde. Naar mijn mening is er in de serie sprake van een persoonlijke mening van de fotograaf; de werkelijkheid is hard genoeg zoals hij is maar er worden bewust weinig momenten getoond van opluchting of vreugde. We zien documentaire portretten waarin de context in termen van andere mensen een voorwerpen een belangrijke verhalende rol spelen. Qua techniek is gekozen voor kleur, scherpte en sterke, soms centrale compositie; geen arty trucjes die zijn toegepast.

Eddy van Wessel

De serie van 12 gaat over vluchtende mensen. Op elke foto staan wel gewonden, krukken of een rolstoel. Er komen veel kinderen in de serie voor. Steeds zijn ze op de vlucht of rusten uit, of worden in auto’s geladen. Er is niet sprake van een dwingende volgorde. Technisch is de serie uitgevoerd in zwart-wit. Op een foto zien we korrel omdat dat in de nacht onvermijdbaar was. De overige foto’s zijn bijna volgens het zonesysteem ontwikkeld. De formaten van de foto’s zijn afwijkend. We zien 2:3.5 en 2:4.6 (extreme landschap); het onderwerp leidt het formaat en de uitsnede maar er is gekozen voor slechts twee formaten die overigens afwijken van hoe fabrikanten hun camera’s bouwen. Klinkt hier een mening door: ik denk van wel. De nadruk op de kinderen spreekt boekdelen. Hier wordt de onschuld bedreigd en dringende hulp en een oplossing is gewenst.

Merel Schoneveld

Het begint allemaal heel erg feestelijk met spelende kinderen en een toren die in aanbouw is. Het vuur wordt ontstoken. Na de eerste feestvreugde komt men tot het besef dat het niet helemaal goed gaat en er ingegrepen moet worden om de schade te beperken en de orde te handhaven. Het verhaal eindigt met verdriet, het observeren van de schade en het nablussen. Een verhaal dat niet goed afliep met een duidelijke tijdsvolgorde. De techniek weerspiegelt de chaos van de avond; scheve horizon; korrelig beeld en functionele bewegingsonscherpte. De keuze voor landschap en portret waar nodig. Ik denk dat de mening van de fotograaf is dat dit in de toekomst wel anders zal moeten en dat het zo in elk geval niet gaat.

Eddy van Wessel: wat een vlucht in oorlogsgebied teweeg brengt – vandaar 3 uur, het is een weergave van de realiteit; toch denk ik ook aan 12 uur omdat het ook een boodschap in zich draagt: wat brengt dit veel leed én zorg voor elkaar.

Marijn Fidder: ze is zeer betrokken bij het leed van met name kindjes met kanker, het verdriet, de pijn van kind en ouders, vandaar 3 uur.

Merel Schoneveld met de jaarwisseling in Scheveningen zie ik als 6 uur: zo zag het er uit.