Eindelijk die kleine video over wat ik zie en wat me raakt. Ik ben benieuwd wat dit zegt over mij. Wel een oefening om wat vaker te doen.
#2.2 André Bergmans
Marijn Fidder
We zien 12 foto’s van verschillende kinderen in verschillende fasen van hun ziekte. Er zit een documentair stilleven tussen van de teddybeer. Er is niet een specifieke volgorde aan te wijzen in de serie. We zien veel pijn er verdriet in de foto’s terugkomen met spaarzame momenten van lichte vreugde. Naar mijn mening is er in de serie sprake van een persoonlijke mening van de fotograaf; de werkelijkheid is hard genoeg zoals hij is maar er worden bewust weinig momenten getoond van opluchting of vreugde. We zien documentaire portretten waarin de context in termen van andere mensen een voorwerpen een belangrijke verhalende rol spelen. Qua techniek is gekozen voor kleur, scherpte en sterke, soms centrale compositie; geen arty trucjes die zijn toegepast.
Eddy van Wessel
De serie van 12 gaat over vluchtende mensen. Op elke foto staan wel gewonden, krukken of een rolstoel. Er komen veel kinderen in de serie voor. Steeds zijn ze op de vlucht of rusten uit, of worden in auto’s geladen. Er is niet sprake van een dwingende volgorde. Technisch is de serie uitgevoerd in zwart-wit. Op een foto zien we korrel omdat dat in de nacht onvermijdbaar was. De overige foto’s zijn bijna volgens het zonesysteem ontwikkeld. De formaten van de foto’s zijn afwijkend. We zien 2:3.5 en 2:4.6 (extreme landschap); het onderwerp leidt het formaat en de uitsnede maar er is gekozen voor slechts twee formaten die overigens afwijken van hoe fabrikanten hun camera’s bouwen. Klinkt hier een mening door: ik denk van wel. De nadruk op de kinderen spreekt boekdelen. Hier wordt de onschuld bedreigd en dringende hulp en een oplossing is gewenst.
Merel Schoneveld
Het begint allemaal heel erg feestelijk met spelende kinderen en een toren die in aanbouw is. Het vuur wordt ontstoken. Na de eerste feestvreugde komt men tot het besef dat het niet helemaal goed gaat en er ingegrepen moet worden om de schade te beperken en de orde te handhaven. Het verhaal eindigt met verdriet, het observeren van de schade en het nablussen. Een verhaal dat niet goed afliep met een duidelijke tijdsvolgorde. De techniek weerspiegelt de chaos van de avond; scheve horizon; korrelig beeld en functionele bewegingsonscherpte. De keuze voor landschap en portret waar nodig. Ik denk dat de mening van de fotograaf is dat dit in de toekomst wel anders zal moeten en dat het zo in elk geval niet gaat.
#1.2 Wicher Mijn mening
Wat is echt?
#1.1 Wicher Corona
serie van 3 over een covd-19 ziekenhuis belevenis januari 2021…
#2.2 Meriam De 3 fotografen volgens de klok van Lemagny
Eddy van Wessel: wat een vlucht in oorlogsgebied teweeg brengt – vandaar 3 uur, het is een weergave van de realiteit; toch denk ik ook aan 12 uur omdat het ook een boodschap in zich draagt: wat brengt dit veel leed én zorg voor elkaar.
Marijn Fidder: ze is zeer betrokken bij het leed van met name kindjes met kanker, het verdriet, de pijn van kind en ouders, vandaar 3 uur.
Merel Schoneveld met de jaarwisseling in Scheveningen zie ik als 6 uur: zo zag het er uit.
#1.2 Ed Koekkoek
#2.1 Meriam
Op een zonnige dag op de markt in Deventer waar mijn dochter en toenmalige vriend volledig in elkaar opgaan.
Tja, wat zou dit nou kunnen betekenen
Ergens op een verlaten plekje op het treinstation zit iemand te werken. De koptelefoon doet vermoeden dat hij niet afgeleid wil worden door omgevingsgeluiden en luistert hij naar tekst of muziek. Waarom hij nou juist daar gaat zitten snap ik niet, comfortabel lijkt het niet. Het komt wat slordig over: oude trolley, kledingstukken op de grond. Dat intrigeert me, ik zou wel meer van hem willen weten.
# 1.3 Jim van Iterson
Ik ben een liefhebber van documentaire (straat) fotografie. Mijn voorkeur gaat daarbij uit naar foto’s met een sterk verhaal en een goede technische afwerking en compositie (etc.). Denk aan Cartier Bresson. Behoorlijk beetje dubbelop dus.
#1.4 Meriam – wat mij raakt en opvalt
“Wie ik óók ben!”
Leuke opdracht. De beperking om dit slechts in 2 dagen via beeld weer te geven was een beetje lastig, want óf het regende óf ik zag niet wat het exact uitdrukte.
En daarna, het voor mij nieuwe, om de foto’s via video weer te geven – ik houd van ontdekkingen doen – beviel me.
Al met al krijg je toch een klein inkijkje in “the one and only Meriam”
#3.3 André Bergmans
Columbaria
Toen de maatregelen rond corona van kracht werden ben ik begonnen om op kerkhoven verlaten columbaria te fotograferen en heb daarbij ook een typologische insteek gekozen. De urnen met de as zijn verdwenen en de afdekplaat is niet teruggezet. Wat resteert zijn plastic bloemetjes, potjes en allerlei andere kleine objecten. Je leert wel zoeken en kijken en je ook verbazen. Je bent pas echt overleden als er niets meer resteert dan wat anonieme prullen.
