Auteur: Meriam

Ik kies voor de nummers 2-6-10-9 en zie dit als een documentaire serie
De titel die ik er aan geef is: “Verloren”
De ogen als zetel van de ziel, ogen vertellen een boodschap – de ogen van de meisjes tonen dof, kijken niet onbevreesd de toekomst in. De jongevrouw op nr 9 sluit haar ogen, kan zij het niet meer aan-zien, wil zij haar gevoelens niet meer laten zien of niet meer zien wat er gebeurt?

De sleutelfoto is foto 6 en wel door de tegenstelling van het meisje en het open raam. Het raam interpreteer ik als vrije ruimte, maar haar passieve pose, de stand van haar handen en benen, de blik in haar ogen, haar lange benen bloot maar wel een bloesje aan, en dan de rauwe/ruwe omgeving. Het raam staat voor ‘vrijheid’ maar haar pose toont passiviteit – de eigen wil gebroken.

Wat uit al de 10 foto’s niet kon plaatsen is foto 7. Misschien kun je een tip geven!

Deze foto van Guido Pelgrim heb ik gekozen omdat ik weet dat hij goede sprekende foto’s maakt. Bij deze foto is de houding zo sprekend is, plus het zwart-witte wat eenduidigheid voor mij inhoudt. Hierdoor verbeeldt deze foto een persoon die zeer gelovig is en diep en intens bidt – afgesloten van alles om hem heen.

“Het Voorbije” en “Herinnering”

Het ‘Voorbije’.
Bovenstaande foto’s schetsen een beeld van situaties waarin iets ‘voorbij’ is. De spiraalbedden getuigen van vroeger tijden wat extra benadrukt wordt door de plek waar ze staan. De voorraad poppen zijn bij elkaar geraapt, ze zijn niet meer nodig. En op het station wordt afscheid genomen – de man kijkt nog een keertje om en zij kijkt weg.

Bij de foto van de bedden denk ik aan de mensen die in die tijd leefden en er niet meer zijn, en dat koppel ik aan “Herinnering”. De foto’s die ik daarvoor heb gekozen stellen manieren voor waarop we mens en/of dier willen herinneren.

Deze serie (portfolio) “Aangespoeld Verleden” heb ik gemaakt toen er een paar jaar geleden een schip uit de vorige eeuw in de Rijn bij Emmerik, door de lage waterstand, bloot kwam te liggen. Ik was net begonnen met de fotografie en dit lokte me wel.
In het water en op het strand lag het een en ander aan rommel, roest, kledingstukken en veel meer. Hoe triest dit ook is tov de vervuiling in de natuur, ik kon ook niet om de schoonheid van het verval heen. Die dubbele laag, daarom heb ik ervoor gekozen.

1. WAT vertelt elke serie ?

Parijs: Een verslag dat de ‘afstand’ tot het gebeuren eerst toont maar wat steeds meer dichterbij kwam tot aan schijnbaar onoplosbare emotionele puzzelstukjes toe.
Father: bewijzen over zijn gevangenschap ttv WOII, veel is vervaagd, het toont weinig of niets van wie iemand ís.

2. Relevant voor de ‘wereld’ ?
Parijs. Wees je bewust, het onvoorstelbare kan je zomaar overkomen en je leven op de kop zetten. Het leven is niet maakbaar, voorspelbaar, beheersbaar.
Father: de laatste foto met het jongetje dat wat verlegen, ogenschijnlijke kwetsbaar de wereld inkijkt, zou ik kunnen interpreteren als dat hij het verleden van zijn vader heeft aangevoeld, ook een vorm van gevangenschap.

3. In hoeverre is de serie dwingend van betekenis, is er ruimte voor eigen interpretatie ?
Parijs. Is aanvankelijk niet dwingend, maar dat verandert geleidelijk door het aantal foto’s en de opbouw daarin, tot aan geen eigen interpretatie
Father: veel interpretatie, omdat er zoveel is waarvan ik niet kan bevatten wat het betekent

4. De (fotografische) uitwerking van de serie ?
Parijs. Ik snapte het in het begin niet, bezag het analytisch, zocht naar verklaringen. En dat veranderde richting gevoel in de loop van de foto’s. Ik denk dat ik erin het begin aan voorbij zou kunnen hebben lopen ivm het analytische. Dank zij de opdracht in deze DF ben ik er in gedoken.
Father: ik krijg er geen vat op, er is zoveel leegte, maar misschien is dat wel waar het om gaat.

5. Wat vind je van de presentatie van elke van de series ?
Parijs: Willem laat niet de feitelijke beelden zien van de terroristische aanslag in Parijs van 2015, maar onze abstracte en bijna onaanraakbare gevoelens vanuit beelden op afstand naar dichter bij de persoonlijke beschouwing. En dan als laatste foto’s waarop het leven gewoon doorgaat – ogenschijnlijk.
Father: grotendeels ongrijpbaar voor mij. Heb wel iets van hoe heftig dat moet zijn geweest, maar het komt tegelijkertijd niet echt binnen.

Eddy van Wessel: wat een vlucht in oorlogsgebied teweeg brengt – vandaar 3 uur, het is een weergave van de realiteit; toch denk ik ook aan 12 uur omdat het ook een boodschap in zich draagt: wat brengt dit veel leed én zorg voor elkaar.

Marijn Fidder: ze is zeer betrokken bij het leed van met name kindjes met kanker, het verdriet, de pijn van kind en ouders, vandaar 3 uur.

Merel Schoneveld met de jaarwisseling in Scheveningen zie ik als 6 uur: zo zag het er uit.

“Wie ik óók ben!”
Leuke opdracht. De beperking om dit slechts in 2 dagen via beeld weer te geven was een beetje lastig, want óf het regende óf ik zag niet wat het exact uitdrukte.
En daarna, het voor mij nieuwe, om de foto’s via video weer te geven – ik houd van ontdekkingen doen – beviel me.
Al met al krijg je toch een klein inkijkje in “the one and only Meriam”