Uit de lange lijst van documentaire fotografen heb ik gekozen voor Ingeborg Everaerd. Haar werk spreekt mij zeer aan vanwege de voelbare connectie met de door haar gefotografeerde personen.
Foto: Ingeborg Everaerd uit de serie BÚSQUEDA
#3.2 B Paula
#3.2 Sjaan
OPDRACHT A
De serie van Hellen van Meene
Dit is een boeiende opdracht, ook wel een uitdaging!
Ik koos voor de foto`s 2, 3, 1 en ook in deze volgorde. De foto`s vormen samen een verhaal in mijn ogen: het meisje moet naar bed maar voelt zich er niet happy bij (gespannen, ietwat angstige uitdrukking, zich beschermend met een dekentje) want als ze gaat slapen heeft ze last van nachtmerries (in foto 2 staat ze in het felle licht tegen de muur gedrukt; de sleutelfoto volgens mij. Ze kiest ervoor om de vlucht te nemen naar de huiskamer (foto3) waar ze in een stoel uiteindelijk in rustige slaap valt.
Alle foto`s stralen een jaren ’50 sfeer uit (kleurgebruik, muren, meubels, kleding)
Wat me bovendien trof waren de lichtvlakken, nogal driehoekig, die de muren en gordijnen belichten maar ook geheel of deels het meisje.
Ik zou de serie de naam “de nachtmerrie” willen noemen.
Opmerking: persoonlijk denk ik dat er allerlei combinaties van deze 10 foto`s mogelijk zijn met steeds weer een andere titel, zowel verhalend als documentair; dat maakt het voor mij een uitdaging, maar de serie die ik zelf heb gecreëerd riep bij mij de volgende emotie op: ik had met het kind te doen. Ze ziet op tegen de telkens terugkerende nachtmerrie, maar vindt voor zichzelf wèl een oplossing!
OPDRACHT B
Ik koos voor de documentaire foto’s van de fotograaf Jan van Veen, met name de reportage van Kurdistan in zijn serie Scars of war.
Door zijn manier van fotograferen (zijn standpunt en cameragebruik) brengt hij je “in” de foto; de kijker beleeft mee waardoor deze serie voor mij een sterk emotioneel karakter krijgt
Crimes are committed by people. They are not committed by abstract entities like nationalities. The victims are not abstractions, altought they are often perceived as much when their numbers accumulate by the thousands.”
#3.2 A Paula
Mijn keuze voor de foto’s van Helen van Meene: 1 * 3 * 9
Sleutelfoto nr. 9 omdat die bij mij het meest puur en sereen overkomt. De serie zou ik verhalend willen noemen en roept emotie op. Titel: “Zien”…juist omdat ze niet naar de beschouwer kijken, maar zichzelf lijken te zien met hun gesloten ogen. Ze kijken wellicht naar hun eigen ik.
#3.2 Meriam: Mijn serie uit de 10 foto’s van Hellen van Meene
Ik kies voor de nummers 2-6-10-9 en zie dit als een documentaire serie
De titel die ik er aan geef is: “Verloren”
De ogen als zetel van de ziel, ogen vertellen een boodschap – de ogen van de meisjes tonen dof, kijken niet onbevreesd de toekomst in. De jongevrouw op nr 9 sluit haar ogen, kan zij het niet meer aan-zien, wil zij haar gevoelens niet meer laten zien of niet meer zien wat er gebeurt?
De sleutelfoto is foto 6 en wel door de tegenstelling van het meisje en het open raam. Het raam interpreteer ik als vrije ruimte, maar haar passieve pose, de stand van haar handen en benen, de blik in haar ogen, haar lange benen bloot maar wel een bloesje aan, en dan de rauwe/ruwe omgeving. Het raam staat voor ‘vrijheid’ maar haar pose toont passiviteit – de eigen wil gebroken.
Wat uit al de 10 foto’s niet kon plaatsen is foto 7. Misschien kun je een tip geven!
Deze foto van Guido Pelgrim heb ik gekozen omdat ik weet dat hij goede sprekende foto’s maakt. Bij deze foto is de houding zo sprekend is, plus het zwart-witte wat eenduidigheid voor mij inhoudt. Hierdoor verbeeldt deze foto een persoon die zeer gelovig is en diep en intens bidt – afgesloten van alles om hem heen.
#3.2 André Bergmans
Ik heb de serie uit het werk van Hellen van Meene “In Mezelf” genoemd (5-4-9-1-2). Alle kinderen uit mijn serie hebben geen contact met de fotograaf en zijn helemaal in zichzelf gekeerd. De serie is documentair. De volgorde is wel mede bepaald door een sterke middenfoto en twee flanken die naar binnen gekeerd zijn. De middenfoto is wat mij betreft, vanwege de gesloten ogen, ook de sleutelfoto hoewel de andere foto’s eigenlijk even sterk communiceren.
Mijn keuze is Loek Buter.
Loek Buter vertelt het verhaal van het wonen op het Noord-Hollandse platteland. Afkomstig uit Brabant heb ik datzelfde Noord-Hollandse platteland leren waarderen. Het is ook het verhaal van mijn kinderen die ’buiten’ zijn opgegroeid met een boot en vishengels. Het thema sprak me daardoor aan. Ik heb deze fotograaf geselecteerd uit de veelheid door te zoeken naar een fotograaf ‘uit de buurt’ met een thema dat me boeit.