Categorie: # 3.3

Dit is een voorbeeld van mapjes van typologieën die ik af en toe voor de grap maak, b.v. van fietsen, lantaarnpalen, voordeuren van huizen, kaarsen en in dit geval: crucifixen.

Deze associatieve serie gaat over de gevangenschap van mijn vader tijdens de Tweede Wereldoorlog (hij overleed in 2011, bijna 95 jaar oud)…….. en nog……..

Titel: Herinneringen en vergetelheid

Even teruggegaan naar deze opdracht, nog niet eerder aan toegekomen, maar het sluimerde wel om een associatieve serie samen te stellen met wat oudere beelden. Door het volgen van deze lessen merk ik dat ik er beter over na begin te denken hoe je een serie moet samenstellen, die inhoudelijk ook iets te vertellen heeft. Het is een persoonlijke serie geworden van gebeurtenissen, familie, gevoelens, verleden en verwerking. De titel is zo gekozen omdat mijn ervaring is dat binnen een familie, ervaringen en gebeurtenissen uit het verleden bij de ene persoon soms vergeten worden en bij de ander een onuitwisbare herinnering achter laat. Rest mij nog op te merken dat ik veel leer van deze lessen en oefeningen!

Niet al deze foto’s zijn verticaal, maar blijkbaar wordt dat automatisch zo weergegeven, desondanks is het denk ik duidelijk genoeg.

Hieronder nog even de reeks zoals het bedoeld was, met verticale en horizontale beelden. Wordt dan wel weer erg klein weergeven. Ik kwam erachter dat als je naar de mediabibliotheek gaat, je de foto’s van iedereen in wat groter formaat kunt bekijken.

Een kleine associatieve serie samengesteld uit recent gemaakte beelden. Intuitief gefotografeerd, zoals ik zo vaak doe. Zelf zie ik daar gebeurtenissen en gevoelens in terug. Benieuwd of anderen er ook iets in zien of dat het wellicht te persoonlijk is en mijn onderbewustzijn en associaties voor anderen niet tot uitdrukking komen in deze foto’s.

Sowieso is deze opdracht erg leerzaam, het maakt dat je anders naar je werk gaat kijken en hopelijk ook in de komende tijd gaat helpen om meer documentair te gaan fotograferen.

#3.3 Meriam Mijn asociatieve serie

Ik besef door je uitleg dat ik geen type ben voor de typologie: ik moet me dan systematisch teveel aan eenzelfde uitgangspunt houden en dat past niet bij me. Een dwarsdoorsnede is dus niks voor mij, maar associëren past me beter. De serie die je hier ziet heb ik samengesteld uit mijn archief, maar ik ga hierna zeker aan de slag om vanuit een beeld, gevoel of gedachte meer associatieve series te maken. Is leuk en boeiend hoe het een uit het ander gaat voortvloeien.
De foto’s heb ik gekozen omdat we in een lastige samenleving leven waarin afstand groeiende is. In gedachten voeg ik er een omarming als afsluiting en hoop aan toe.

Ik besef door je uitleg dat ik geen type ben voor de typologie: ik moet me dan systematisch teveel aan eenzelfde uitgangspunt houden en dat past niet bij me. Een dwarsdoorsnede is dus niks voor mij, maar associëren past me beter.
Ik heb dit tweeluik samengesteld uit mijn archief, maar ik ga zeker in de toekomst veel meer doen met associëren – het lijkt me boeiend iets dergelijks bewuster te maken.
Mijn associatie van foto 1 naar foto 2: hoe dichter na bij je iets meemaakt, des te meer de emotie zichtbaar is. Hoe verder weg des te afstandelijker/gevoellozer het wordt.

Columbaria

Toen de maatregelen rond corona van kracht werden ben ik begonnen om op kerkhoven verlaten columbaria te fotograferen en heb daarbij ook een typologische insteek gekozen. De urnen met de as zijn verdwenen en de afdekplaat is niet teruggezet. Wat resteert zijn plastic bloemetjes, potjes en allerlei andere kleine objecten. Je leert wel zoeken en kijken en je ook verbazen. Je bent pas echt overleden als er niets meer resteert dan wat anonieme prullen.

• 

•