VISUELE VERHALEN VERTELLEN

Een jongvolwassene die met een rustige blik in de camera kijkt. De toekomst nog voor zich, vol vertrouwen en onderweg in het leven om haar eigen pad te kiezen.

……OPDAT WIJ NOOIT VERGETEN

Drie (uit meerdere foto`s samengestelde) beelden uit de serie “…. opdat wij nooit vergeten” die ik maakte in kamp Westerbork, Durchgangslager voor Joden en Roma tijdens de tweede wereldoorlog. Met deze beelden wil ik weergeven dat discrimineren van medemensen “in the end” onmenselijke, barbaarse gevolgen heeft. Ik meen dat de beelden samen dit verhaal vertellen, maar ook ieder beeld afzonderlijk (portfolio?)

Out of the box

De serie FATHER van Gabrielle Kroon:

• ad 1. De serie vertelt iets over de doorwerking van een oorlogstrauma door de generaties heen
• ad 2. Deze serie is historiematig relevant voor de wereld, maar ook suggestief indringend
• ad 3. De serie laat zeker ruimte voor interpretatie
• ad 4. De verhaaltrant is informatief, integer, sober, maar ook sterk verhalend
• ad 5. Voor mij persoonlijk een stuk wrange herkenning (het “rode kruiszakje met kampdocumenten van mijn vader)
• ad 6. ik zou gekozen hebben voor iets minder documenten uit de kamptijd en iets meer (eventueel abstracte) beelden van de impact op de huidige generatie als de fotograaf op zoek is naar identiteit en trauma.

De serie PARIS ERROR van Willem Popelier:

• ad 1. De serie vertelt iets over de aanslagen in Parijs op 13-11-`15, maar speciaal over de wereld van de “ik” persoon bij deze aanslag
• ad 2. zeker: de serie geeft een totaalbeeld én een individueel beeld van de aanslagen
• ad 3. De serie is behoorlijk dwingend maar laat zeker ook veel ruimte voor interpretatie
• ad 4. De fotografische uitwerking is sterk suggestief, zeer pakkend, ook door het op het juiste moment toepassen van zwart/wit en kleur.
• ad 5. Een hele sterke artistieke presentatie
• ad 6. De puzzelstukjes vervolmaken voor mij de presentatie: kan de ” ik” persoon de puzzelstukjes van zichzelf (nog) niet op de plek krijgen????

Sleutelbeeld nr. 4

Overweging: Er spreekt duidelijke dreiging en angst uit het beeld.

Stijl kenmerken: direct, dreigend en confronterend.

Serie Father:

1. Het vertelt vooral een persoonlijk verhaal.
2. Wereld minder relevant, zie hierboven.
3. Je kunt een eigen interpretatie geven. Daar is ruimte voor.
4. Vind het weinig samenhangend wbt de foto’s.
5. Presentatie spreekt mij minder aan.
6. De serie is te persoonlijk om mij echt aan te spreken.

Serie Paris Error:

1. Een gebeurtenis die de wereld schokte.
2. Meer relevant aan “de wereld”, wellicht omdat ik hier zelf herinneringen aan heb over het gebeuren via nieuws en andere media.
3. Geen eigen interpretatie, het zijn weergaven van feiten en gebeurtenissen.
4. Weinig fotomateriaal, meer een abstracte benadering van de ervaren gevoelens.
5. De presentatie maakt indruk, ondanks weinig fotomateriaal.
6. Als serie spreekt het het mij meer aan dan de vorige reeks. Het maakt meer gevoelens los, ondanks de wat abstractere weergave.

Wat doen deze mensen hier. Een wat grotere groep, horen ze bij elkaar of hebben ze een gezamenlijk belang. Blijven ze op deze locatie, zijn ze in overleg en gaan ze op pad de wijk in. Ze vallen in elk geval op in hun gele hesjes.

Eddy van Wessel: een vooraf bepaalde opzet, de fotograaf had een missie, nl. de wereld laten zien wat er gebeurde op dat moment. De realiteit van de omstandigheden en mensen daar ter plekke. Een serie van journalistieke waarde en misschien nog wel meer van historische waarde.

Marijn Fidder: Een integere serie met beelden die een grote betrokkenheid verraden. De titel goed gekozen vanuit het perspectief van jonge kinderen om het e.e.a begrijpelijk te maken. Naast de foto’s van ernstig ziek zijn en zware behandelingen laat ze ook beelden zien van de belevingswereld van de jonge kinderen naast hun ziek zijn.

Merel Schoneveld: Het begint met beelden waar iedereen nog in afwachting is van het vreugdevuur als er nog niets aan de hand is. Vervolgens de ontzetting over wat er gebeurt en de boel volledig uit de hand loopt. Goed om te zien dat de serie de volgende ochtend wordt afgerond met de overblijfselen en de kater van een totale ontgoocheling van het feest wat het had moeten zijn. Rest mij de vraag of de fotografe daar ook de volgende ochtend opnieuw zou zijn gaan fotograferen als de situatie niet zo desastreus uit de hand gelopen zou zijn. Het maakt de serie in dit geval wel compleet.

Drie fotografen met een beeldverhaal

Voordat ik verder ga: een gedachtespinsel: is het niet zo dat in iedere documentaire/ ieder beeldverhaal “ik” verscholen zit? In iedere documentairefoto of serie die een fotograaf maakt neemt hij/zij toch (vaak onbewust) zichzelf mee?

Eddy van Wessel legt het verhaal vast van het overgebleven deel van ISIS. Hij vertelt een verhaal over een gebeurtenis in de wereld (3 uur) waarbij hij gebruik maakt van zwart/wit fotografie (6 uur). Er zit een boodschap in (12 uur) gebaseerd op zijn bedoeling met de serie (9 uur? Ik?)

Marijn Fidder laat beelden zien van kinderen met kanker waarbij ze de boodschap (12 uur) door wil geven van de veerkracht en de moed van deze patiëntjes. Er blijkt een verwevenheid te zijn met eigen niet verwerkte ervaring (9 uur, ik)

Merel Schoneveld legt met haar documentaire over het uit de hand gelopen vreugdevuur in Scheveningen een op feiten berustend verhaal vast (3 uur) dat later van historische waarde blijkt te zijn. Zou ze hiermee ook een waarschuwing af willen geven: dit nooit meer? {12 uur)