VISUELE VERHALEN VERTELLEN

Mijn serie uit de 10 foto’s van Hellen van Meene is de volgende volgorde, 4-5-8-7-6. Het is een documentaire serie. Titel die ik em zou geven is Groei. het geeft voor mij de groei van puber naar adolescent weer. De jongen (4) en het meisje (5) geven m.i. een stuk verlegenheid en verveling weer. Foto 8 de onzekerheid over de verandering van het lichaam. Relaties die er zijn soms echter snel weer over gone by the wind. Foto 6 de jonge vrouw in een vervallen huis met een open raam, de weg naar de volwassenheid ligt open echter wat zal het brengen, de onzekerheid is te zien in houding en in mimiek en de blik in de ogen. Foto 6 is voor mij de sleutelfoto, de onzekerheid die er van uitgaat.

Fotograaf John Lambrichts, ik heb hem gekozen omdat hij met deze serie de stad, in dit geval Maastricht, van een andere kant laat zien. Dat er een keerzijde is aan de schittering en glans die er overdag vaak is. Er zijn mensen onderweg op zoek naar een slaapplaats en dat geeft hij m.i. goed weer met zijn serie Maastricht Centrum.

Dit is een greep uit de serie een dag uit het leven van … Deze drie foto’s hebben de thematische samenhang muziek. De geportreerde speelt zelf muziek in verschillende bandjes, hiernaast heeft hij een uitgebreide collectie lp’s variërend van 78, 33 en 45 toeren met bijpassende draaitafels.

Misschien wel wat een gemakkelijke samenhang, wij zijn beiden liefhebbers van blues vandaar gekozen voor foto’s, gemaakt in het C + B museum in Grolloo, Drente. Samenhang is hier ook de muziek, de piano heeft Herman Brood nog op gespeeld in de tijd dat hij bij deze blues band was.

Sneeuw geeft een mooi plaatje, maar de gladheid is zo verraderlijk. Hoe mooi zijn de bevroren plassen water op het pad.

En met dank aan de bijna 800 fotografen die in het afgelopen jaar belangstelling hadden voor het leerboek/cursus over Documentaire Fotografie, Peter van Tuijl

Mist.

Ik ben deze serie gestart na een lezing van fotograaf J. Bosgra over zijn werk, o.a verstilling. Het is een begin. Ik heb gekozen voor mist, omdat het een bepaalde rust oproept bij mij. De horizon is dichtbij. De wereld vervaagd, net als de mensen om je heen. Wat overblijft is stilte en rust. Het is een begin de serie ga ik nog verder uitbreiden waarbij verstilling het thema wordt. Zou het onder verhalende fotografie willen plaatsen.

Father

1. Het is een zoektocht naar een verklaring hoe de trauma’s van grootvader, opgelopen tijdens gevangenschap in de verschillende kampen tijdens de tweede wereldoorlog, door werken in verschillende generaties.
2. De serie is relevant om te laten horen dat trauma’s door kunnen worden gegeven aan volgende generaties. Veel gezien in mijn werk.
3. De serie is niet dwingend, er is veel ruimte voor interpretatie.
4. De serie geeft geen antwoorden. Wel vind ik dat de serie goed is opgebouwd, startend bij de archieven en dan in tijd op laten lopen naar nu. Met als laatste foto de vragende blik van het kind een nieuwe generatie.
5. Ik vond de serie heel indringend en herkenbaar.
6. Het is een serie die me wel aan het werk heeft gezet om antwoorden te zoeken. Ik heb op internet een artikel gevonden van Gabriëlle en daar werden mijn gedachten bevestigd.

Paris

1. Ik heb het verhaal een paar maal gelezen. Eerst dacht ik wat klinkt het afstandelijk, de foto’s maakten ook een afstandelijke indruk. Echter de laatste keer dat ik het las, las ik onbegrip, ongeloof dat dit voor hun ogen gebeurde.
2. Voor de verwerking van het gebeuren is het voor de schrijver goed. Hij laat de wereld weten wat het hem heeft gedaan. Het geeft wel een stuk bewustwording dat het leven zomaar ineens kan veranderen. Dat is waar, echter ik wil niet voortdurend over mijn schouder kijken.
3. De serie is vrij dwingend. Heel feitelijk wordt erover de aanslag geschreven.
4. Zonder de tekst had ik de foto’s niet kunnen plaatsen. De emotie en onbegrip over het gebeuren, die ik in zijn woorden lees vind ik niet echt terug in de foto’s.
5. Ervan uitgaande dat de fotograaf indirect betrokken was bij het gebeuren van de aanslag heeft hij door foto en tekst een verhaal neergezet. Dit is een aanname van mij de schrijver en fotograaf is waarschijnlijk getraumatiseerd. Door de aanslag echter ook door het verlies van vrienden.
6. Een emotioneel verslag van een betrokkene.

Terschelling, 2021.

Mijn eerste bezoek aan Terschelling, ik werd vooral geraakt door de weidsheid op het eiland. Deze weidsheid laat ik in mijn foto’s zijn. Weidsheid, leeg ook en terug te vinden in de diverse landschappen op het eiland, weiland, duinen en natuurlijk het wad. Het is een visuele werkelijkheid, die een verhaal van Terschelling laat zien in drie beelden. Natuurlijk gaat het over mensen, direct en indirect. Mijn persoonlijke verbinding is naast mijn liefde voor natuur ook de het feit dat het eiland mij echt geraakt heeft, door de weidsheid, ruimte, leegte, variëteit in landschap en de verbondenheid van de bevolking met het eiland.