De fotograaf laat een aantal foto’s zien van een vrijgezellenfeestje, waarbij de deelnemers verkleed zijn. Mogelijk onder invloed van de groep en of alcohol komen tot ontremd gedrag.

Het zijn recht voor zijn raap foto’s. Hoge ISO, groothoeklens en maken, omdat het moment zo weer voorbij is.

#3,5B

Foto 3. De kindertekening waar zoveel verdriet en machteloosheid in zit. Het kruis symboliseert voor mij dat het kind zijn vader wegkruist.

De beeldstijl van de foto’s:

Het gaat over geweld tov vrouw en kind. Angst en alcohol

Vier foto’s waarbij volgens mij de vorm voorop staat. De eerste drie foto’s heb ik gemaakt in de haven van Harlingen. De laatste foto in het museum dorp Orvelte.

Sequentie

Deze sequentie heb ik gemaakt voor een opdracht van de club waar ik lid van ben over voedsel.

Volgens mij is dit een typologische benadering. Bij het maken van deze foto’s daar niet bewust bij stilgestaan. Wat deze benadering wel voor waarde heeft gehad is dat ze vanuit hetzelfde standpunt zijn genomen en dat de kleuren bijna gelijk zijn. Alleen foto 2 is enigszins afwijkend van grootte en kleur.

Mijn serie uit de 10 foto’s van Hellen van Meene is de volgende volgorde, 4-5-8-7-6. Het is een documentaire serie. Titel die ik em zou geven is Groei. het geeft voor mij de groei van puber naar adolescent weer. De jongen (4) en het meisje (5) geven m.i. een stuk verlegenheid en verveling weer. Foto 8 de onzekerheid over de verandering van het lichaam. Relaties die er zijn soms echter snel weer over gone by the wind. Foto 6 de jonge vrouw in een vervallen huis met een open raam, de weg naar de volwassenheid ligt open echter wat zal het brengen, de onzekerheid is te zien in houding en in mimiek en de blik in de ogen. Foto 6 is voor mij de sleutelfoto, de onzekerheid die er van uitgaat.

Fotograaf John Lambrichts, ik heb hem gekozen omdat hij met deze serie de stad, in dit geval Maastricht, van een andere kant laat zien. Dat er een keerzijde is aan de schittering en glans die er overdag vaak is. Er zijn mensen onderweg op zoek naar een slaapplaats en dat geeft hij m.i. goed weer met zijn serie Maastricht Centrum.

Dit is een greep uit de serie een dag uit het leven van … Deze drie foto’s hebben de thematische samenhang muziek. De geportreerde speelt zelf muziek in verschillende bandjes, hiernaast heeft hij een uitgebreide collectie lp’s variërend van 78, 33 en 45 toeren met bijpassende draaitafels.

Misschien wel wat een gemakkelijke samenhang, wij zijn beiden liefhebbers van blues vandaar gekozen voor foto’s, gemaakt in het C + B museum in Grolloo, Drente. Samenhang is hier ook de muziek, de piano heeft Herman Brood nog op gespeeld in de tijd dat hij bij deze blues band was.

Mist.

Ik ben deze serie gestart na een lezing van fotograaf J. Bosgra over zijn werk, o.a verstilling. Het is een begin. Ik heb gekozen voor mist, omdat het een bepaalde rust oproept bij mij. De horizon is dichtbij. De wereld vervaagd, net als de mensen om je heen. Wat overblijft is stilte en rust. Het is een begin de serie ga ik nog verder uitbreiden waarbij verstilling het thema wordt. Zou het onder verhalende fotografie willen plaatsen.

Father

1. Het is een zoektocht naar een verklaring hoe de trauma’s van grootvader, opgelopen tijdens gevangenschap in de verschillende kampen tijdens de tweede wereldoorlog, door werken in verschillende generaties.
2. De serie is relevant om te laten horen dat trauma’s door kunnen worden gegeven aan volgende generaties. Veel gezien in mijn werk.
3. De serie is niet dwingend, er is veel ruimte voor interpretatie.
4. De serie geeft geen antwoorden. Wel vind ik dat de serie goed is opgebouwd, startend bij de archieven en dan in tijd op laten lopen naar nu. Met als laatste foto de vragende blik van het kind een nieuwe generatie.
5. Ik vond de serie heel indringend en herkenbaar.
6. Het is een serie die me wel aan het werk heeft gezet om antwoorden te zoeken. Ik heb op internet een artikel gevonden van Gabriëlle en daar werden mijn gedachten bevestigd.

Paris

1. Ik heb het verhaal een paar maal gelezen. Eerst dacht ik wat klinkt het afstandelijk, de foto’s maakten ook een afstandelijke indruk. Echter de laatste keer dat ik het las, las ik onbegrip, ongeloof dat dit voor hun ogen gebeurde.
2. Voor de verwerking van het gebeuren is het voor de schrijver goed. Hij laat de wereld weten wat het hem heeft gedaan. Het geeft wel een stuk bewustwording dat het leven zomaar ineens kan veranderen. Dat is waar, echter ik wil niet voortdurend over mijn schouder kijken.
3. De serie is vrij dwingend. Heel feitelijk wordt erover de aanslag geschreven.
4. Zonder de tekst had ik de foto’s niet kunnen plaatsen. De emotie en onbegrip over het gebeuren, die ik in zijn woorden lees vind ik niet echt terug in de foto’s.
5. Ervan uitgaande dat de fotograaf indirect betrokken was bij het gebeuren van de aanslag heeft hij door foto en tekst een verhaal neergezet. Dit is een aanname van mij de schrijver en fotograaf is waarschijnlijk getraumatiseerd. Door de aanslag echter ook door het verlies van vrienden.
6. Een emotioneel verslag van een betrokkene.

Eddy van Wessel

De foto’s van Eddy gaven mij de indruk dat hij een gedrevenheid heeft om te fotograferen in conflictsituaties en dan met name in het Midden Oosten. Boodschappen vertellen en deze wereld te laten zien met alle conflicten die hier zijn. Om wat meer te zien heb ik eerst naar het filmpje gekeken wat gemaakt is op de Zilveren Camera uitreiking. Hierin vond ik zijn verhaal erg commercieel gericht. Het andere filmpje wat langer duurde, zag ik een fotograaf die betrokken is bij hetgeen hij fotografeert, wat ik ook meende te zien in zijn foto’s. Volgens  mij fotografeert Eddy vanuit zijn innerlijk. Waarbij hij een boodschap wil laten zien wat geweld aanricht. Tevens de wereld van de strijders en de mensen die in dit geweld hun leven proberen gestalte te geven.

Merel Schoneveld.

De serie van Merel laat de wereld zien van het opbouwen van het nieuwjaarsvuur. Het ontsteken van het grote en hoge bouwwerk. In de foto’s die zij heeft gemaakt van de vuurzee en de gevolgen hiervan. Branden, angstige mensen, arrestaties. Dit is de boodschap volgens mij dat als het uit de hand loopt er consequenties zijn.

Marijn Fidder

Marijn heeft een serie gemaakt waar zij bij betrokken is door een nare gebeurtenis in haar jeugd. Dit is volgens mij haar drijfveer om de wereld binnen te gaan van de kinderen met kanker binnen te gaan. In haar foto’s zie ik betrokkenheid bij de kinderen. Ze draagt een duidelijke boodschap uit met haar foto’s. ik Zie in haar serie dat zij fotografeert vanuit haar innerlijk, de wereld van de kinderen laat zien en hiermee een duidelijke boodschap laat zien.

Bij Eddy en Marijn speelt de vorm bij bepaalde foto’s ook een rol, zij het subtiel.