VISUELE VERHALEN VERTELLEN

Opdracht A: Beeldstijl Dougie Wallace
WAT: Hij laat jonge mensen zien die zich vrolijk, vrij, los, ongegeneerd open en bloot tussen de overige grijze groep mensen beweegt, die daar overigens niet van opkijkt.
HOE: Kenmerken zijn de verschillen in kleding: kleurrijke rozerode ‘verkleedkleren’ tegenover standaard grijszwart, billen/borsten/geslacht bloot, vette patat, foto’s frontaal en van dichtbij genomen.

Opdracht B: Fotowerk Anastasia Rudenko
Pffff….wel pittig en verdrietig.
Mijn sleutelfoto’s zijn 2-5-7
Overwegingen bij 2: houding en wijze van aanraken;
bij 5: geweld bij kind zonder ingrijpen van de 2^e volwassene;
bij 7: een oudere volwassene verstopt zich
Drie kenmerken van de beeldstijl van deze serie: korrelig zwart-wit in armzalige thuissituaties

Te leuk om zelf wat in elkaar te fröbelen met wit papier.

#3.3 Meriam Mijn asociatieve serie

Ik besef door je uitleg dat ik geen type ben voor de typologie: ik moet me dan systematisch teveel aan eenzelfde uitgangspunt houden en dat past niet bij me. Een dwarsdoorsnede is dus niks voor mij, maar associëren past me beter. De serie die je hier ziet heb ik samengesteld uit mijn archief, maar ik ga hierna zeker aan de slag om vanuit een beeld, gevoel of gedachte meer associatieve series te maken. Is leuk en boeiend hoe het een uit het ander gaat voortvloeien.
De foto’s heb ik gekozen omdat we in een lastige samenleving leven waarin afstand groeiende is. In gedachten voeg ik er een omarming als afsluiting en hoop aan toe.

Ik besef door je uitleg dat ik geen type ben voor de typologie: ik moet me dan systematisch teveel aan eenzelfde uitgangspunt houden en dat past niet bij me. Een dwarsdoorsnede is dus niks voor mij, maar associëren past me beter.
Ik heb dit tweeluik samengesteld uit mijn archief, maar ik ga zeker in de toekomst veel meer doen met associëren – het lijkt me boeiend iets dergelijks bewuster te maken.
Mijn associatie van foto 1 naar foto 2: hoe dichter na bij je iets meemaakt, des te meer de emotie zichtbaar is. Hoe verder weg des te afstandelijker/gevoellozer het wordt.

Ik kies voor de nummers 2-6-10-9 en zie dit als een documentaire serie
De titel die ik er aan geef is: “Verloren”
De ogen als zetel van de ziel, ogen vertellen een boodschap – de ogen van de meisjes tonen dof, kijken niet onbevreesd de toekomst in. De jongevrouw op nr 9 sluit haar ogen, kan zij het niet meer aan-zien, wil zij haar gevoelens niet meer laten zien of niet meer zien wat er gebeurt?

De sleutelfoto is foto 6 en wel door de tegenstelling van het meisje en het open raam. Het raam interpreteer ik als vrije ruimte, maar haar passieve pose, de stand van haar handen en benen, de blik in haar ogen, haar lange benen bloot maar wel een bloesje aan, en dan de rauwe/ruwe omgeving. Het raam staat voor ‘vrijheid’ maar haar pose toont passiviteit – de eigen wil gebroken.

Wat uit al de 10 foto’s niet kon plaatsen is foto 7. Misschien kun je een tip geven!

Deze foto van Guido Pelgrim heb ik gekozen omdat ik weet dat hij goede sprekende foto’s maakt. Bij deze foto is de houding zo sprekend is, plus het zwart-witte wat eenduidigheid voor mij inhoudt. Hierdoor verbeeldt deze foto een persoon die zeer gelovig is en diep en intens bidt – afgesloten van alles om hem heen.

“Het Voorbije” en “Herinnering”

Het ‘Voorbije’.
Bovenstaande foto’s schetsen een beeld van situaties waarin iets ‘voorbij’ is. De spiraalbedden getuigen van vroeger tijden wat extra benadrukt wordt door de plek waar ze staan. De voorraad poppen zijn bij elkaar geraapt, ze zijn niet meer nodig. En op het station wordt afscheid genomen – de man kijkt nog een keertje om en zij kijkt weg.

Bij de foto van de bedden denk ik aan de mensen die in die tijd leefden en er niet meer zijn, en dat koppel ik aan “Herinnering”. De foto’s die ik daarvoor heb gekozen stellen manieren voor waarop we mens en/of dier willen herinneren.

Spelen tijdens de Wederopbouw

Ik heb foto’s gekozen uit mijn vroegste jeugd. Heb ik hier echte herinneringen aan of zijn deze later geconstrueerd met behulp deze foto’s en de verhalen van mijn ouders? Wij schrijven begin jaren vijftig en Nederland is in wederopbouw. Het verbouwen van groenten was geen yuppen-activiteit maar noodzaak, een teil was gewoon een gebruiksvoorwerp en het boerenland was een door iedereen erkende speelplek. Men was blij met een eerste eigen huurhuis en het grind op het pad werd gemaakt van gebroken dakpannen. Maar vooral werd er door mij gespeeld. Een volgorde is moeilijk aan te geven maar aan het einde ben ik al een beetje ouder.

Ik heb de serie uit het werk van Hellen van Meene “In Mezelf” genoemd (5-4-9-1-2). Alle kinderen uit mijn serie hebben geen contact met de fotograaf en zijn helemaal in zichzelf gekeerd. De serie is documentair. De volgorde is wel mede bepaald door een sterke middenfoto en twee flanken die naar binnen gekeerd zijn. De middenfoto is wat mij betreft, vanwege de gesloten ogen, ook de sleutelfoto hoewel de andere foto’s eigenlijk even sterk communiceren.

Mijn keuze is Loek Buter.

Loek Buter vertelt het verhaal van het wonen op het Noord-Hollandse platteland. Afkomstig uit Brabant heb ik datzelfde Noord-Hollandse platteland leren waarderen. Het is ook het verhaal van mijn kinderen die ’buiten’ zijn opgegroeid met een boot en vishengels. Het thema sprak me daardoor aan. Ik heb deze fotograaf geselecteerd uit de veelheid door te zoeken naar een fotograaf ‘uit de buurt’ met een thema dat me boeit.

https://www.loekbuter.com/scharrelkinderen

De eerste serie van drie zou ik een associatieve serie willen noemen. Het is niet helemaal duidelijk wat de fotograaf wil vertellen. In elke foto staat wel iets van een stoel en elke foto bevat wel een element dat doet denken aan vakantie of luieren. De middelste foto met het jongetje is een foto van Ben Shahn (Ben Shahn LC-USF33- 006056-M2) uit de collectie van de Library of Congress in de USA. Ben Shahn was een van de fotografen die werkte voor de Farm Security Administration van Roosevelt.

De foto van de stoel past in een serie over een vakantie. De nieuwe serie kent geen volgorde maar geeft meer het vakantiegevoel weer. Ik zou hem omschrijven als documentair. Doordat het 40 jaar oude foto’s betreft geeft hij ook een gevoel van een tijd die niet meer is.

• 

• 

• 

• 

• 

•