VISUELE VERHALEN VERTELLEN

Het drieluik:

Wat ik er in zie is berusting, het is wat het is. Ontdaan van alle opsmuk, de wimpers. De tranen houd je er toch niet mee tegen. Het zelfportret van de fotograaf geeft zijn oprechte gevoelens weer, zonder al te sentimenteel te zijn.

de 1e gekozen foto: bloemen-tafeltje: zie ik als een verwijzing

de 2e gekozen foto: afvalemmer: zie ik als een verwijzing

de 3e gekozen foto: Engelse vlag-buiten: zie ik als documentair

Foto met de verwelkte bloemen op het tafeltje: Als een afscheid, niets is blijvend. Het einde van het voltallige gezin dat samen leeft en woont. De dochter staat op het punt haar ouderlijk huis te verlaten. Aan alles in een mensenleven komt een eind. Het afscheid nemen speelt naar mijn idee een grote rol in deze fotoserie.

Foto met de afvalemmer: de baldadigheid en wellicht opstandigheid van een opgroeiende puber (zoon). Relevant naar mijn idee, gezien de levensfase waarin het gezin zit en de gevoelens die daar bij komen kijken, zowel bij ouders als bij de jeugd in hun ontwikkeling.

Foto met de Engelse vlag in beeld: geeft de nationaliteit van de persoon aan en de woon/werk omgeving van de fotograaf. Een stukje buitenshuis wat de serie compleet maakt.

Titel: Herinneringen en vergetelheid

Even teruggegaan naar deze opdracht, nog niet eerder aan toegekomen, maar het sluimerde wel om een associatieve serie samen te stellen met wat oudere beelden. Door het volgen van deze lessen merk ik dat ik er beter over na begin te denken hoe je een serie moet samenstellen, die inhoudelijk ook iets te vertellen heeft. Het is een persoonlijke serie geworden van gebeurtenissen, familie, gevoelens, verleden en verwerking. De titel is zo gekozen omdat mijn ervaring is dat binnen een familie, ervaringen en gebeurtenissen uit het verleden bij de ene persoon soms vergeten worden en bij de ander een onuitwisbare herinnering achter laat. Rest mij nog op te merken dat ik veel leer van deze lessen en oefeningen!

Niet al deze foto’s zijn verticaal, maar blijkbaar wordt dat automatisch zo weergegeven, desondanks is het denk ik duidelijk genoeg.

Hieronder nog even de reeks zoals het bedoeld was, met verticale en horizontale beelden. Wordt dan wel weer erg klein weergeven. Ik kwam erachter dat als je naar de mediabibliotheek gaat, je de foto’s van iedereen in wat groter formaat kunt bekijken.

OPDRACHT A

De serie van Hellen van Meene

Dit is een boeiende opdracht, ook wel een uitdaging!

Ik koos voor de foto`s 2, 3, 1 en ook in deze volgorde. De foto`s vormen samen een verhaal in mijn ogen: het meisje moet naar bed maar voelt zich er niet happy bij (gespannen, ietwat angstige uitdrukking, zich beschermend met een dekentje) want als ze gaat slapen heeft ze last van nachtmerries (in foto 2 staat ze in het felle licht tegen de muur gedrukt; de sleutelfoto volgens mij. Ze kiest ervoor om de vlucht te nemen naar de huiskamer (foto3) waar ze in een stoel uiteindelijk in rustige slaap valt.

Alle foto`s stralen een jaren ’50 sfeer uit (kleurgebruik, muren, meubels, kleding)

Wat me bovendien trof waren de lichtvlakken, nogal driehoekig, die de muren en gordijnen belichten maar ook geheel of deels het meisje.

Ik zou de serie de naam “de nachtmerrie” willen noemen.

Opmerking: persoonlijk denk ik dat er allerlei combinaties van deze 10 foto`s mogelijk zijn met steeds weer een andere titel, zowel verhalend als documentair; dat maakt het voor mij een uitdaging, maar de serie die ik zelf heb gecreëerd riep bij mij de volgende emotie op: ik had met het kind te doen. Ze ziet op tegen de telkens terugkerende nachtmerrie, maar vindt voor zichzelf wèl een oplossing!

OPDRACHT B

Ik koos voor de documentaire foto’s van de fotograaf Jan van Veen, met name de reportage van Kurdistan in zijn serie Scars of war.

Door zijn manier van fotograferen (zijn standpunt en cameragebruik) brengt hij je “in” de foto; de kijker beleeft mee waardoor deze serie voor mij een sterk emotioneel karakter krijgt

Crimes are committed by people. They are not committed by abstract entities like nationalities. The victims are not abstractions,  altought they are often perceived as much when their numbers accumulate by the thousands.”

Hans van der Meer: stad, verhalend doordat het een uitgebreide serie is, ontstaan door zijn benadering van het onderwerp. Realistisch, maar vooral registrerend.

Rudie Kleingeld: natuur, esthetisch, persoonlijk ook doordat het licht een belangrijk element in zijn werk is, ontstaan door zijn oogaandoening las ik.

Bas Meelker: natuur, esthetisch, realistisch. Hoewel zeer vakkundig voor mij teveel kalenderplaatjes.

Mijn keuze: het werk van Saskia Boelsums. Ik ken ook haar eerdere werk van wat langer geleden, zodat ik dat kan vergelijken met het werk wat zij tegenwoordig maakt. Hoewel haar vroegere werk hetzelfde uitgangspunt had, heeft zij zich in de loop der jaren steeds verder ontwikkelt en is haar werk meer verworden tot unieke foto’s of eigenlijk kunstwerken die het midden houden tussen fotografie en schilderkunst. Ze werkt uiterst precies totdat het helemaal naar haar zin is. In het echt en in het groot echt verbluffend om te zien. Op een website komt dat toch minder tot zijn recht. Haar werken spreken mij aan omdat zij een geheel eigen interpretatie weet te geven aan haar fotografie. Ook te danken aan beeldbewerking, maar dat is in deze tijd geen unicum meer.

Een jongvolwassene die met een rustige blik in de camera kijkt. De toekomst nog voor zich, vol vertrouwen en onderweg in het leven om haar eigen pad te kiezen.